Sagra in Casteltodino

Alle dorpen in Umbrië kennen hun eigen dorpsfeest, de sagra. Sommigen duren een weekend, maar andere zelfs één of twee weken. Het is eigenlijk altijd een combinatie van muziek, spelen en (goedkoop) eten. Maar binnen die categorieën heeft iedereen zijn specialiteit, waarbij de grote dorpen en steden natuurlijk meer uitpakken dan de kleinere. Maar die laatste vinden wij vaak lekker kneuterig en gezellig. De feesten in de buurt staan aangeplakt op het advertentiebord in ons dorp. Zo zagen we afgelopen weekend dat er feest was in Casteltodino, hiervandaan een half uurtje rijden. Dus rond etenstijd hebben we ons op het kleine dorpspleintje gemeld, waar de tafels al klaarstonden voor het door de twee lokale tavernes bereide feestmaal. We kregen een  menu en bestelformulier waarop we konden invullen wat we wilden eten. De lokale specialiteit waren slakken, maar die hebben we maar gelaten voor wat ze waren. Na de pizza met kaas en een bord pasta, had Edu nog varkensvlees besteld, wat een stuk varkenspoot bleek te zijn. Na het eten barstte het lokale feest los met een parade van tientallen in middeleeuwse kledij gestoken inwoners, groot en klein. Na afloop werden er 'middeleeuwse' spellen gedaan, die kennelijk internationaal zijn. We herkenden het zaklopen, appelhappen, touwtrekken en eierlopen! Het sluitstuk was een race om het dorp met een vat op een baar, gedragen door de mannen. De twee stadswijken streden tegen elkaar. In de tijd dat de mannen met het vat om het dorp renden, moest de tegenpartij proberen zo veel mogelijk graan uit een vat te scheppen en verderop in een emmer te gieten. De wijk met de zwaarste emmer zou winnen. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk te bepalen want  het mechaniek van de weegschaal liet het even afweten. Maar uiteindelijk werd de winnaar onder luid applaus op de schouders gehesen.

Het pleintje van Casteltodino

Middeleeuwse maaltijd

De ton staat klaar voor de race

Zomerse geluiden

Het blijft onovertroffen warm en zomers in Umbrië. Dat alles dankzij een nieuwe golf warme lucht die vanuit de Sahara hierheen wordt geblazen, de Tramontana. Dankzij de hogere ligging van Acqualoreto (430 m) koelt het 's nachts gelukkig lekker af tot 17 graden, maar 's morgens schiet de temperatuur al snel weer omhoog. Na de lunch is het dan ook niet zo moeilijk om lekker lui in de stoel of de hangmat wat te lezen of even weg te dutten. Dolce far niente, nietwaar?
De enigen die geen siësta houden zijn de cicades (geen familie van de krekel trouwens), die lijken steeds harder hun best te doen elkaar in volume te overtreffen. Het is een geluid dat onlosmakelijk met de zomer is verbonden. Als er één vlakbij je zit, doet het schelle geluid haast pijn aan je oren. Om het beestje te vinden moet je op het geluid afgaan want op de stam van de druif is de camouflage haast perfect. Ongelofelijk dat zo'n beestje zo'n herrie kan produceren. In tegenstelling tot krekels doen ze dat niet door hun poten tegen elkaar te wrijven, maar hebben ze een eigen 'geluidssysteem'in hun onderbuik. Alleen de mannetjes 'tsjilpen' om brouwtjes te lokken, de vrouwtjes kunnen alleen met hun vleugels een klikgeluid maken. Dit was voor de Griekse dichter Xenarchos (5e eeuw v.Chr.) aanleiding om deze uitspraak te doen: “De cicaden leven gelukkig, want ze hebben vrouwen die niet kunnen spreken”.

Een antiek dagje

Na de regenachtige, maar even lekker frisse dag, is het Sahara-stof weer even van de straten en de auto weggespoeld. Vandaag scheen de zon weer en de temperatuur zo achter in de 20 graden leek ons heerlijk om een dagje door de stad te slenteren. Omdat het het eerste weekend van de maand is, viel de keus op Arezzo in zuid-Toscane: er vindt hier dan een van de grootste antiek- en curiosamarkten van de regio plaats. We hebben heerlijk langs alle stalletjes geslenterd en op de route nog wat kerkjes van binnen bekeken (als er tenminste geen huwelijksmis of begrafenismis bezig was, en er geen entree werd geheven. Dat laatste is tegen mijn - maar kennelijk niet tegen de kerkelijke - principes). We hebben veel gezien, maar hebben ons als Hollanders gedragen: kijken, kijken maar niet kopen. De stappenteller gaf vandaag 11.222 stappen (7,7 km) aan. Om maar even aan te geven dat er heel wat kraampjes stonden!