Werkweek

Deze keer moet ik een uitzondering maken, want deze blog schrijf ik terwijl we alweer terug zijn in Nederland. Maar het heeft wel een reden, we zijn de afgelopen week zo druk geweest in Acqualoreto dat er geen tijd was om mijn blog ter plekke bij te houden. Het klinkt natuurlijk wat dramatisch, maar dat was het niet. Het was namelijk leuk druk. We hadden met onze buren afgesproken dat we zouden helpen met het plukken van hun olijven als we er deze week zouden zijn, en die belofte hebben we gehouden. De afgelopen week hebben we dus drie dagen geplukt. Ik zeg expres niet 'gewerkt', want zo voelde dat ook helemaal niet. Het was juist heerlijk om buiten te zijn, terwijl het zonnetje nog lekker warm scheen en we hebben ook wat afgekletst en afgelachen. En we zijn uitstekend verzorgd want onze buurvrouw kan heerlijk koken. Met z'n vieren hebben we 800 kilo olijven geplukt en dat leverde 115 kilo olijfolie op (ja, men meet de hoeveelheid in kilo's). Uiteraard hebben we veel net geperste olie geproefd, op een boven het vuur geroosterd stuk brood, met een beetje zout. Heerlijk! Al een paar jaar verkopen wij het surplus aan olie van onze buren aan familie, vrienden en collega's in Nederland. Zij kunnen weer uitzien naar een volgende smakelijke oogst.
Na het plukken hebben we het huis weer winterklaar gemaakt. De tuinmeubels zijn in de schuur opgeslagen, we hebben maatregelen genomen voor eventuele vorst (de afgelopen winter was behoorlijk streng) en de potten met planten zijn uit logeren. En op de valreep hebben we ook in de keuken nog de wasemkap vervangen. Een productief weekje dus.

Schilderkunst

De pottenbakker in Todi heeft voor ons een tegel geschilderd van de gevelsteen van Casa della Rovere. Het originele geboetseerde exemplaar hangt boven onze voordeur, maar omdat die vanaf de straat niet te zien is wilden we ook graag iets bij de poort als een herkenningsteken voor onze gasten. Een eerdere tegel bleek niet geschilderd maar beplakt met een sticker. In de felle zon was daar al snel niets meer van over. Nu maar hopen dat dit exemplaar wel een tijdje mee gaat.

Rust

Gisteren is de feestweek in Acqualoreto  afgesloten met een spetterend vuurwerk en een optreden van de hier bekende zangeres Irene met haar band. De afgelopen week was er bijna iedere avond iets georganiseerd door de plaatselijke circolo (dorpsvereniging). De traditionele start van de feestweek is het ‘diner onder de sterren’. Enkele inwoners koken een uitgebreide maaltijd, die gezamenlijk op het plein wordt gegeten. Voor deze maaltijd moet vooraf een kaartje worden gekocht omdat het maximale aantal deelnemers is vastgesteld op 160. Dat is twee keer het aantal inwoners van Acqualoreto, maar vanwege de  vakantieperiode hebben veel mensen familie en vrienden op bezoek. De kaartjes zijn dan ook snel uitverkocht.
De volgende avonden waren gevuld met toneelvoorstellingen of muziek. Ook de inwoners zelf hadden een blijspel ingestudeerd dat maandag werd opgevoerd. Vooraf kon je overal in het dorp mensen hun teksten horen oefenen en tot op de laatste dag was iedereen opgewonden of het wel goed zou gaan. Maar het ging goed en was een groot succes (maar dat was het ongetwijfeld ook geweest als het niet goed gegaan was).  Na de optredens blijft het tot in de kleine uurtjes een gezellige boel, iedereen praat na onder het genot van een drankje van de bar, die voor de gelegenheid open blijft. We hebben dan ook veel oude en nieuwe bekenden ontmoet, waaronder een dame van  84 die in ons huis is geboren en opgegroeid, heel bijzonder.  Ook de plaatselijke rommelmarkt is een publiekstrekker, evenals de tentoonstelling van de tekeningen van Doriano, de plaatselijke bouwer die in zijn vrije tijd pentekeningen maakt van straatjes en huizen in het dorp.

Natuurlijk wordt naast het aardse ook het goddelijke niet vergeten. Zo wordt er traditioneel te voet een pelgrimstocht gemaakt naar het kleine kloostertje van Pasquarella, over de heuvels en door het bos. Daar aangekomen wordt er een mis gehouden, met daarna een picknick in de natuur. 

En op 15 augustus, Ferragosto (Maria Hemelvaart), werd de mis in de kerk afgesloten met een processie door het dorp onder begeleiding van een harmoniekorps uit Avigliano Umbra. Met na de processie nog een concert toe.

Vandaag is de rust teruggekeerd en wordt er een begin gemaakt met het opruimen. Alleen vanavond wordt er  – buiten het officiële programma om – nog één avond samen gegeten om ook de laatste restjes op te maken.  Daarna is het dorp weer terug in normale doen, tot volgend jaar. Alleen de krekels maken nu nog herrie.

Feest

Gisterenavond is de feestweek in het dorp van start gegaan. De afgelopen dagen is iedereen in de weer geweest om van alles op te bouwen. Zelfs is er een aparte stroomleiding aangelegd voor de buitenkeuken en de extra verlichting.  

Om zes uur openden de rommelmarkt en de tentoonstelling van kunstwerken van zowel professionele als amateurkunstenaars uit deze buurt. Vervolgens konden we om acht uur aanschuiven voor de eerste gezamenlijke maaltijd op het dorpsplein, waar voor de gelegenheid een aantal tenten zijn opgezet. Deze avond kookt onze buurvrouw Rosemary met haar dochter voor ongeveer 60 man en ze zijn behoorlijk gespannen of de pasta alla Bermuda (waar Rosemary oorspronkelijk vandaan komt) wel aan de Italiaanse verwachtingen zal voldoen. Geheel onnodig, want ze is een fantastische kok en de pasta wordt dan ook door iedereen geprezen.

We zijn net op tijd klaar met eten als de overige tafels zich vullen met deelnemers voor de briscola, een kaartspel waarvan we de regels helaas  niet kennen. De competitie trekt in ieder geval veel deelnemers en toeschouwers uit de omliggende dorpen.

Om de feestvreugde op te luisteren hebben we zelf ook de feestverlichting opgehangen, het geeft een vrolijk gezicht vanaf het plein.

Villa van Hadrianus in TIVOLI

Het afgelopen half jaar heeft voor mij nogal in het teken gestaan van de Romeinse Keizer Hadrianus (76 – 138 n.Chr.). Het was al jaren een wens om een trektocht te voet te maken langs de Muur van Hadrianus in Engeland, de grens van het Romeinse Rijk en gebouwd in opdracht van Hadrianus. In juni dit jaar heb ik samen met vriendin Sabine de tocht van 140 kilometer dwars door Engeland gelopen. En ondanks dat de muur niet overal meer te zien is, kun je niet anders dan bewondering opbrengen voor de Romeinse soldaten die de muur hebben gebouwd in dit koude en natte gebied (ja, zelfs in juni).  

Maar Hadrianus bouwde meer. In Rome bijvoorbeeld het Pantheon en zijn mausoleum, beter bekend als de Engelenburcht. En tijdens zijn militaire inspecties, die hem tot in de uithoeken van het Romeinse Rijk brachten stichtte hij nieuwe steden, zoals ook Forum Hadriani (Voorburg) in Nederland.

In Tibur, het huidige Tivoli, ten oosten van Rome, bouwde hij tussen 126 en 134 een enorm buitenverblijf. Op een terrein van 120 ha. verrezen talloze gebouwen, variërend van officiële werk- en woonvertrekken tot vijvers, zwembaden, theaters, eetzalen, bibliotheken, sportstadion etc. etc. Van het enorme complex zijn nog zoveel muren en zelfs gewelven bewaard dat het niet moeilijk is je een voorstelling te maken van de omvang en grootsheid ervan. Hiermee vergeleken is die muur in Engeland een koud kunstje geweest!

Sagra della Focaccia

Na een uitgebreide en heerlijke pranzo (lunch) bij Pepino en Maria Pia, hadden we zondagavond weinig trek meer in een uitgebreide maaltijd.  De keus viel op de sagra in  het nabijgelegen plaatsje Cerreto, die in het teken staat van de focaccia, een plat brood dat een beetje lijkt op een grote pitta.  Het wordt opengesneden en gevuld met een zoete vulling (Nutella) of een hartige (kaas of vlees met of zonder groente).

Het locale sportveld was voor de gelegenheid gevuld met tafels, de gebruikelijke live band ‘Tris Allegri’ deed ook al z’n best. Vanaf de zijkant van het terrein hadden we zicht op de ‘keuken’ met de ovens waarin de broden worden gebakken. Het was zondag, dus erg druk, we hebben zeker een half uur in de rij gestaan voordat we onze focaccia hadden gescoord en een tafeltje hadden gevonden. Hier hebben we heerlijk ons broodje op zitten peuzelen en mensen zitten kijken. Jong en oud gezamenlijk aan tafel, of dansend op de dansvloer. 

Naar de top van de Monte Croce

De afgelopen week zijn we voornamelijk actief in en rond ons huis en het dorp. We hebben op het terras de druivenranken gesnoeid en ook het overige groen bijgewerkt. Het groeit hier allemaal ongelofelijk snel. Dat we veel in het dorp zijn houdt ook in dat we alle bekenden weer tegenkomen. We hebben dan ook al de nodige borrels en etentjes achter de rug.  Dus was het zondag tijd voor wat actie.

Om zes uur zijn we opgestaan om om zeven uur mee te gaan met een georganiseerde wandeling vanaf het plaatsje Melezzole naar de top van de Monte Croce di Serra  (994 m).  Ik heb de wandeling al eerder gemaakt vanaf het volgende dorp, maar deze route omhoog is weer nieuw voor mij.

Met een groep van ongeveer 30 man moeten we eerst een aardig stuk klimmen, met als beloning een prachtig vergezicht naar zowel het oosten als het westen. Jammergenoeg is het niet heel helder, maar we kunnen Todi in het westen en Montefiascone in het oosten nog goed zien liggen. Daarna nog een half uur over een met grote stenen bezaaide flank naar de top. Aan de andere kant wordt het weer afdalen, met prachtig vergezicht over het meer van Corbara richting het noorden. Onder de kastanjebomen wacht ons een gezamenlijk ontbijt, waarna we het laatste stukje weer afdalen, terug naar Melezzole. 

Familiebezoek

Gisterenmiddag is Edu’s zus met man en kids langs geweest. Ze hadden ons huis nog nooit gezien en zijn op vakantie in Bolsena, een uurtje rijden hiervandaan.

Jeïda vond het prachtig om zelf druiven te plukken en op te eten. We hebben ze het huis en de burcht laten zien en hebben daarna gegeten op het terras van ‘Rosa dei Venti’ in Fiore, genietend van het uitzicht en de opkomende volle maan.

ORVIETO, 2 augustus 10:00 uur

Gisteren zijn we even op en neer gereden naar de markt in Orvieto, die iedere donderdag op de Piazza del Popolo wordt gehouden. We hadden een hoop stadse, en in deze periode ook toeristische, drukte verwacht, maar tot onze verbazing konden we nog gemakkelijk op het parkeerterrein in het centrum een plekje voor de auto vinden. Ook het autovrije plein voor de Dom, dé trekpleister van deze stad, was nog bijna leeg. Gelukkig was het op de markt al wel gezellig druk. Het is een gemengde markt met etenswaren, kleding en huishoudspullen, kunstig opgesteld op het plein en de achterliggende straatjes. Het leuke is dat er ook particulieren hun spullen uit eigen tuin verkopen. Zo ook het stalletje op de foto. Ik wilde de eigenaresse een compliment geven dat het geheel eruit zag als een plaatje, maar zei per ongeluk ‘pittura’ (schildering) in plaats van ‘quadro’ (schilderij) en werd meteen verbeterd. Die fout maak ik dus in het vervolg niet meer, met dank aan het groentenvrouwtje.

Sagre

Ieder dorp hier in Umbrië heeft zijn eigen feest of sagra. De meeste duren ongeveer een week en staan in het teken van een bepaald thema. Zo zijn er culinaire thema’s (paddestoelen, asperges, wild zwijn etc. etc.) maar ook andere locale specialiteiten kunnen worden benadrukt. Niet dat er dan geen eten is, want feest zonder eten dat is hier ondenkbaar.  De sagre (= meervoud van sagra) vinden het hele jaar plaats, maar in de zomer zijn het er zoveel dat je ruimte keus hebt. De sagra van Acqualoreto vindt altijd plaats in de week voor Ferragosto (Mariahemelvaart, 15 augustus). Daarover volgt dus later meer.

Op dit moment is er een sagra in Collelungo, een buurdorpje met de dichtstbijzijnde supermarkt, maar dat terzijde. Hun thema dit jaar is de Mayakalender. Dat alles onder het motto: stel dat de Maya’s gelijk hebben met hun kalender, dan moeten we het er nog maar even van nemen.  Een mooie gedachte, maar wie nu meteen aan Sodom en Gomorra denkt moet ik toch teleurstellen. Het einde der tijden wordt in Collelungo gevierd met wedstrijden briscola (kaarten), tafelvoetbal, kinderspelen en afgelopen zondag een demonstratie hoe men in de jaren 60 van de vorige eeuw het graan oogstte. Maar data alles wel vergezeld van een - door de locale vrouwen klaargemaakt -avondmaal in het veld, met een royale keuze aan plattelandsgerechten.

Wij arriveerden zondagmiddag om half vijf voor de demonstratie, en na wat technische problemen produceerde de grote oogstmachine met veel beweging en lawaai enkele strobalen. Wij hebben er verder geen verstand van, en namen maar aan dat dat heel ouderwets is. Dat was verder geen probleem, want er waren ook andere dingen te zien. Zo waren er stallen met kalfjes, schapen, kippen/ganzen en kalkoenen (die het onderling niet zo goed met elkaar konden vinden), biggetjes en puppies. Ook was er in de wei een parcours uitgezet voor een ringsteekwedstrijd op een koppige ezel. Heel vermakelijk!

Goede Vrijdag

We zijn vandaag weer aangekomen voor een weekje vakantie. De nachtelijk reis verliep voorspoedig, al was het verkeer in Oostenrijk en Italië zo vlak voor Pasen wel drukker dan normaal. Toch hebben we de 1600 en-nog-wat kilometers in 17 uur weten te overbruggen. En met afwisselend rijden en slapen zijn we ook niet eens overdreven moe. Mimoza heeft onze bedden al opgemaakt. Dat is heerlijk aankomen! Als ik zo uit de auto de badkamer in ren om van het toilet gebruik te maken blijkt de halve badkamer vol water te staan. De wateraanvoer van de wasbak is de boosdoener. Voor nood hebben we de slang getaped, totdat de loodgieter kan komen. Dat wordt wel na de Pasen.

Na 6 maanden afwezigheid worden we weer hartelijk ontvangen door onze dorpsgenoten. Daarna eten we een heerlijke pizza in ons favoriete restaurant  Rosa dei Venti in Fiore (wat hebben we die gemist!) en bij terugkomst in het donkere dorp worden we verwelkomd door tientallen olielampjes aan beide zijden langs de weg. We zijn nog net op tijd om de auto te parkeren voordat de Paasprocessie de kerk uit komt. Voorop de priester, daarachter vier sterke mannen die de zware houten tabernakel met afbeelding van Maria dragen, daarachter de mannen met de kist waarin het beeld van de dode Christus ligt en daarachter volgen de dorpelingen. Sommigen dragen een kaars. De priester zing gebeden door een megafoon,  waarbij de volgers invallen. Ze moeten eerst de steile heuvel naar het dorpsplein oplopen en lopen dan tot het einde van het dorp. Daar is een houten kruis in de berm geplaatst waaraan blikjes met brandende olie hangen. Bij het kruis aangekomen keert de processie om, om de weg in omgekeerde volgorde terug te lopen naar de kerk. In de kerk wordt de kist met Christus in het gangpad gezet en na de Paaszegen van de priester lopen alle aanwezigen langs de kist om Christus te kussen, de mannen eerst. Dat is het einde van het religieuze deel, daarna wordt er samen gegeten en gedronken. Wij haken af, we willen nu toch wel graag ons bed in. Het was met recht een goede vrijdag!