Internetperikelen

Het valt ons vaak op dat het interactief gebruik van internet in Italië nog ver achterloopt bij Nederland. Nog niet veel sites hebben de mogelijkheid om online producten te kunnen bekijken of te bestellen, enkele goede uitzonderingen daargelaten. Terwijl je zou verwachten dat dat juist in een land als Italië, waar veel mensen op het platteland wonen, een goede zaak zou zijn. Veel bedrijven hebben nog geen website, of alleen een home-pagina met hun adres erop. Kortom: een gat in de markt voor IT-ers.
Vanmorgen toen we uit de bar kwamen zagen we aan de overkant onze vriend Leo uit zijn raam op de eerste verdieping van zijn huis hangen. Ik groette hem en omdat hij wel van een geintje houdt, vergeleek ik zijn grijsharige verschijning voor het open raam met die van de Paus op het Sint Pietersplein. Hij kon er wel om lachen, en liet ons zien dat er uit het raam een doosje bungelde met daarin een dongel. Hij probeerde op die manier een internetverbinding tot stand te brengen voor zijn smartphone omdat dat binnen in geen geval lukte. Toen het ook op deze manier niet werkte, riep hij wanhopig uit dat internet zelfs in Afghanistan beter geregeld was dan hier! Daar konden wij dan weer om lachen.

Raam van de Paus

Raam van Leo

Huisfoto's

Deze dagen is het zulk mooi en zonnig weer dat ik deze kans maar heb benut om wat nieuwe foto's te maken voor op onze website. Dat valt nog niet mee, want met felle zon geven de druiven zoveel licht/donker contrast dat de foto heel rommelig wordt. Hierbij een paar voorbeelden van de beste opnamen, al moet ik mijn zichtbare schaduw op de laatste nog wel even 'fotoshoppen'.

Feest in San Gemini

Dit weekend waren we 's middags even in San Gemini, waar de hele week een middeleeuws feest gaande is. (Sommigen herkennen de naam San Gemini wellicht van het bronwater dat hier gebotteld wordt.) We waren rijkelijk vroeg, het was nog niet erg druk, de meeste bezoekers arriveerden pas tegen etenstijd. Maar op het centrale plein van dit oude stadje stonden enkele kraampjes waar enkele oude ambachten werden gedemonstreerd als papier maken, munten slaan en kant maken. Van enkele middeleeuws geklede inwoners onderstaan een foto.

Pasquino

Gisteren zijn we met de trein een dag naar Rome gegaan. De dag begon niet echt lekker, want we hadden de verkeerde trein van half tien gekozen, één die alleen op zon- en feestdagen gaat, dus daar hadden we niets aan op vrijdag. En omdat het treinverkeer hier niet zo frequent is, moesten we tot kwart voor elf wachten op de volgende. Gelukkig is de reis naar Rome maar 45 minuten, dus waren we er alles bij elkaar toch nog voor de middag. En wat is anderhalf uur in de eeuwige stad?
We hebben gewoon wat rondgelopen en geprobeerd wat oude adressen terug te vinden uit de tijd dat we het geluk hadden 3 maanden in Rome te wonen en te werken in het archeologische museum. Het was heerlijk om oude plekken te herkennen en nieuwe te ontdekken. Zoals het beeld van 'Pasquino' op  de hoek van het gelijknamige plein achter het Piazza Navona. Dit beschadigde beeld stamt uit de 3e eeuw voor Christus en is een Romeinse kopie van een Grieks beeld. Het stelt een scène voor uit de Trojaanse oorlog; Menelaos die het lichaam van de gesneuvelde Patroclos wegdraagt. In de 16e eeuw begonnen de Romeinen anonieme, satirische gedichten aan het beeld te hangen om hun ongenoegen te uiten over politieke gebeurtenissen, onrecht, of misstanden in de kerk. Zo werd Pasquino bekend als een "sprekend beeld". De gedichten werden zelfs in boekvorm gepubliceerd en waren in heel Europa bekend. Ook in een boek dat we recent gelezen hebben over Olimpia Maidalchini (1591 - 1657), de schoonzus en adviseur van paus Innocentius X, speelt het beeld een rol omdat het vlak achter haar palazzo aan het Piazza Navona staat (Eleanor Herman, Mistress of the Vatican). Regelmatig kon zij het boze volk van Rome bij het beeld horen protesteren tegen haarzelf en haar pauselijke zwager. En zoals op de foto te zien is, worden er nog steeds politieke gedichten bij Pasquino achtergelaten.

Halfwilde zwijntjes

Bij het tankstation waar we altijd tanken, beneden aan de heuvel langs de weg Orvieto - Todi, houden ze een merkwaardig "huisdier". Het is een kruising tussen een wild zwijn en een tam varken. Het dier wordt dagelijks door de pompeigenaar gevoerd en is een attractie voor de klanten en waarschijnlijk goed voor de business, want Italianen zijn over het algemeen niet zo zorgzaam voor dieren. In ieder geval niet als het geld kost.
Bij onze eerste tankbeurt vorige week hoorden we dat er inmiddels gezinsuitbreiding heeft plaatsgevonden. We dachten eerst nog dat het de pompeigenaar zelf betrof, maar het bleek het varken te zijn. En jawel, naast de pomp lag moeders met haar kroost uit te buiken.

Pasquino

Gisteren zijn we met de trein een dag naar Rome gegaan. De dag begon niet echt lekker, want we hadden de verkeerde trein van half tien gekozen, één die alleen op zon- en feestdagen gaat, dus daar hadden we niets aan op vrijdag. En omdat het treinverkeer hier niet zo frequent is, moesten we tot kwart voor elf wachten op de volgende. Gelukkig is de reis naar Rome maar 45 minuten, dus waren we er alles bij elkaar toch nog voor de middag. En wat is anderhalf uur in de eeuwige stad?
We hebben gewoon wat rondgelopen en geprobeerd wat oude adressen terug te vinden uit de tijd dat we het geluk hadden 3 maanden in Rome te wonen en te werken in het archeologische museum. Het was heerlijk om oude plekken te herkennen en nieuwe te ontdekken. Zoals het beeld van 'Pasquino' op  de hoek van het gelijknamige plein achter het Piazza Navona. Dit beschadigde beeld stamt uit de 3e eeuw voor Christus en is een Romeinse kopie van een Grieks beeld. Het stelt een scène voor uit de Trojaanse oorlog; Menelaos die het lichaam van de gesneuvelde Patroclos wegdraagt. In de 16e eeuw begonnen de Romeinen anonieme, satirische gedichten aan het beeld te hangen om hun ongenoegen te uiten over politieke gebeurtenissen, onrecht, of misstanden in de kerk. Zo werd Pasquino bekend als een "sprekend beeld". De gedichten werden zelfs in boekvorm gepubliceerd en waren in heel Europa bekend. Ook in een boek dat we recent gelezen hebben over Olimpia Maidalchini (1591 - 1657), de schoonzus en adviseur van paus Innocentius X, speelt het beeld een rol omdat het vlak achter haar palazzo aan het Piazza Navona staat (Eleanor Herman, Mistress of the Vatican). Regelmatig kon zij het boze volk van Rome bij het beeld horen protesteren tegen haarzelf en haar pauselijke zwager. En zoals op de foto te zien is, worden er nog steeds politieke gedichten bij Pasquino achtergelaten.

Gereserveerde zitplaatsen

Ook in het stadje Bevagna, in de hoofdstraat, stonden deze drie stoelen op een rijtje. Op de rugleuning staan de namen van de eigenaars, die nergens te bekennen waren:
deze is van Angelino - postbode;  deze is van Cincino - spoorwegambtenaar; en deze van Jovanne

What's in a name

We zijn alweer een paar dagen in Umbrië, dus hoog tijd om weer wat berichten te posten over de dingen die we zoal doen en tegenkomen. Vanmorgen zijn we naar Spello gereden om bij de Granbrico (een grote doe-het-zelf winkel) een aantal spullen te kopen voor het huis. Omdat de winkel om half 1 dicht ging besloten we om onszelf op een lunch te trakteren in Bevagna, een prachtig middeleeuws stadje met een Romeinse oorsprong. Op het Piazza Garibaldi, vlak achter de stadspoort schoven we even later aan op het terras van een piepklein restaurant.
Nu hebben Nederlanders de naam om nogal direct te zijn in hun uitingen, maar deze foto toont dat ook de Italianen, of in ieder geval de eigenaar van deze tent, er ook wat van kan. Op de gevel hangt dit zelfgemaakte bord, waarop in vrije vertaling staat te lezen:

Bent u krenterig?
Heeft u haast?
Bent u veeleisend?
Bent u niet tevreden te stellen?
Bent u iemand die aan z'n ballen krabt?
Verderop zijn andere restaurants!
PS Geheelonthouders betalen dubbel!

Overigens was het eten er prima! Maar ik denk dus dat de meneer op de tweede foto er niet welkom is!

Zwavelbad (2)

Vandaag kom ik toevallig een berichtje uit een regionale Italiaanse krant tegen over de openlucht zwavelbron bij Viterbo die ik beschreef in mijn vorige stukje. Locaal wordt de bron al lange tijd beschouwd als een middel tegen verschillende kwalen, maar nu wordt deze in de krant ook aangeprezen als een gratis middel om de mannelijke potentie te verhogen.
Uit een recente studie van Dr. Roberta D'Emmanuele, uitgevoerd in de zwavelrijke omgeving van Napels, zou blijken dat zwavel een krachtige stimulus is voor de potentie en even krachtig als de farmaceutische Viagra-pil: "Hoewel dit middel (Viagra) in sommige gevallen effectief bleek, waren de effecten van het natuurlijk gas altijd effectief".
Een voorbeeld van de perfecte Italiaanse marketingmethode. En Italianen kennende, zal het er ongetwijfeld druk worden.

zwavelbad

Gisteren hebben we een stukje omgereden omdat ik via via op het spoor was gezet van een zwavelbron in de openlucht waarin je - zo je wilt - een heilzaam bad kunt nemen. Vanaf Montefiascone, aan het meer van Bolsena, reden we richting Viterbo, om een paar kilometer voor Viterbo de afslag te nemen naar Marta. Vlak voor de restanten van een Romeins grafmonument slaan we linksaf een onverharde weg in. Waarschijnlijk was dit de oude Romeinse weg, de Via Cassia, getuige een tweede restant van een grafmonument dat we passeren. Het landschap is hier zacht glooiend, we rijden door akkers waar net gehooid is. Helemaal geen plek waar je vulkanische activiteit zou verwachten. We moeten uitkijken naar een parkeerplaats en inderdaad zien we een aantal auto's en campers langs de weg staan. Als we uitstappen zien we al snel een goot waardoorheen water stroomt, het ruikt inderdaad naar zwavel en als we voelen is het gloeiend heet. De kanaaltjes leiden naar een paar bassins met banken rondom, waarin het water kniehoog staat. Op de banken en in het water zitten en liggen Italianen van verschillend pluimage in het 'gezonde' zwavelwater. Wij hebben geen badkleding bij ons, maar omdat de temperatuur boven water al 30 graden is hebben we ook niet veel zin om ons in een nog heter bad te dompelen. Het blijft bij pootje baden en dat is al warm. Maar in de herfst of de winter moet het vast lekker zijn om hier in zo'n gratis natuurlijke jacuzzi te zitten.

Bloemenzee

Soms kom je een bocht omrijden en word je verrast door iets wat je niet verwacht. Gisteren was er zo'n moment waarop we even stilvielen vanwege deze kleurenpracht: velden met paarse klaver, gemengd met andere veldbloemen.

Klokkenritme

Bijna iedere morgen worden we gewekt door het luiden van de klokken. Ik zeg met nadruk bijna omdat we er na verloop van een paar dagen zo aan gewend zijn dat we er ook rustig doorheen kunnen slapen. Veel van onze gasten (maar wij ook de eerste keer dat we hier sliepen) denken dat het de klokken van de kerk zijn. Maar dat is niet het geval. Het zijn de klokken in de toren van de burcht, om precies te zijn in één van de drie torens die de burcht rijk is. Van één toren staat alleen het fundament nog, het is nu een uitkijkpunt. De tweede toren staat nog wel fier overeind, maar is al jaren leeg en verlaten. De derde poort is de poort die de hoofdingang vormt tot de burcht en daarom is voorzien van een klokkentoren. De traditie van het luiden gaat terug tot de tijd dat nagenoeg alle inwoners van het dorp op het land werkten en er nog geen zakhorloges bestonden. Daarom roepen de klokken om 7 uur alle landarbeiders op om aan het werk te gaan. Om precies 12 uur wordt er geluid omdat het tijd is voor de middagrust. Na de middagrust hervat iedereen het werk tot de klokken iedereen naar huis roepen vanwege het invallen van de avond. Dat is de enige tijd die wordt aangepast aan het seizoen. In de winter is dat al om 17.00 uur, maar op dit moment mag iedereen doorwerken tot 20.30 uur.
Het luiden gebeurt niet meer met de hand, de klokken zijn inmiddels aangesloten op een tijdschakelaar. Heel modern hoor ik iedereen al denken, maar gelukkig zit er toch nog een traditioneel kantje aan. Net zoals ongetwijfeld in de Middeleeuwen al het geval was, is er slechts één persoon in het dorp nobel genoeg om de sleutel van de toren in zijn bezit te mogen hebben. Dat is in dit geval Gabriele, die in het dorp een soort burgemeestersrol vervult. Als er dus een speciale gelegenheid is waarvoor iemand de klokken willen laten luiden, zoals een begrafenis of huwelijk, dan moet diegene Gabriele aanspreken want alleen hij heeft toegang tot de toren en de tijdschakelaar. Al zou het hele dorp de klokken willen stilzetten, als Gabriele dat niet wil gebeurt het niet. Het is hier tenminste één van de weinige procedures die - hoewel niet democratisch - in ieder geval wel simpel is.

De Romeinse haven van Pagliano

In de omgeving zijn er verschillende archeologische resten te zien uit de Etruskische en Romeinse tijd. Dat is ook niet verwonderlijk aangezien we hier maar zo'n 100 km van Rome verwijderd zijn. Maar onlangs kwam ik tegen dat er in de buurt ook restanten van een Romeinse haven liggen, en wel vlakbij Orvieto, op de plaats waar twee rivieren samenkomen: de Tiber en de Paglia. De laatste vormde een verbinding over het water van Chiusi naar Orvieto en verder over de Tiber naar Rome.
Na het doen van boodschappen in Orvieto besloten we op zoek te gaan en nemen de weg onder langs de Paglia richting Corbara. Vlak voor Corbara staat er zowaar een bordje langs de weg dat ons een onverharde weg opstuurt, natuurlijk met de gebruikelijke hobbels en kuilen. En zoals ook gebruikelijk: er staat maar één bordje, zoek het verder zelf maar uit als de weg zich verderop blijkt te splitsen. Natuurlijk nemen we eerst de verkeerde afslag, maar uiteindelijk wijzen een paar vissers ons de weg en komen we uit bij de haven. Er staat zowaar een informatiebord, maar verder is de site verlaten en overwoekerd met gras en onkruid. Op het bord staat te lezen dat de commerciële gebouwen hier opgegraven zijn in 1889-1890, maar sindsdien in de vergetelheid zijn geraakt (behalve bij schatgravers) en overwoekerd. Maar, vermeldt het bordje trots, in 2000 heeft er een heropgraving plaatsgevonden waarbij de restanten opnieuw bestudeerd zijn, van alle begroeiing ontdaan en weer toonbaar gemaakt zijn. Op dit moment zijn er alleen nog enkele muren van overigens prachtig 'opus reticulatum' metselwerk nog te zien. Het wachten is nu dus weer op de volgende heropgraving. En nieuwe bordjes.

Prutswerk

Na een regendag eerder deze week en het zonnetje van vandaag zie je weer een keur van nieuwe (veld)bloemen bloeien. Vooral de papavers vallen extra op. Eerst zagen we er maar een paar, maar nu kleuren ze de kanten van de weg prachtig rood. Maar ook op ons terras gaat het snel. Vanmorgen heb ik deze foto gemaakt van de rozen. Volgens mij zijn ze me dankbaar voor de snoeibeurt van vorig jaar. Helaas geldt dat niet voor de oude druivenranken die het terras in de zomer van de broodnodige schaduw moeten voorzien. Omdat ze vorig jaar zo'n wildernis waren heb ik ze in november flink teruggesnoeid. Maar nu lopen ze maar mondjesmaat uit. Verschillende locale kenners hebben zich er deze week al over gebogen. Eerst Pinuccio, de achterbuurman, die riep meteen: "ze zijn dood, veel te oud, plant maar nieuwe". Omdat ik dat wel al te rigoreus vond (het is immers pas april) de dag erna Vladimiro gevraagd wat hij ervan vond. Hij is tuinman van beroep, dus zou het moeten weten. Hij zegt dat ik te vroeg gesnoeid heb en veel te ver. Maar: misschien lopen ze op het oude hout nog wel uit, dus nog maar even aanzien. En vanmorgen kwam Enrico kijken. "Wie heeft deze gesnoeid?" vroeg hij meteen op een toon die niet veel goeds voorspelde. Het was prutswerk, daarover was hij het meteen eens met Vladimiro. Maar verder wist Vladimiro niets van druiven, vond hij. Met een kennersblik wees hij aan waar ik uitlopers kon verwachten en waar het hout volgens hem dood (secco: droog) was en moest worden afgezaagd. "Heb je een zaag?" vroeg hij om de daad bij het woord te voegen. Gelukkig had ik die niet voorhanden anders waren de oude ranken - met voor mij al een hoge decoratieve waarde - geen lang leven beschoren geweest. Gelukkig gaat hij er dan mee akkoord om het nog even aan te zien wat er de komende weken gaat uitlopen. Maar eind mei, als we terugkomen, komt hij zagen. Slik.
Maar verder vindt hij dat alles er mooi bij staat, vooral de rozen. Gelukkig toch nog wat goed gedaan....

De loterijwinnaar

Onze dorpsvereniging, de circolo, grijpt iedere feestdag aan om een loterij te organiseren. Zo ook met Pasen. Het spekt de kas van de vereniging en of het nu om die reden is of een andere, de dorpelingen krijgen er nooit genoeg van want iedere keer zijn alle loten weer uitverkocht.

Deze Pasen is het niet anders, er worden drie enorme chocolade paaseieren verloot. De ene eihelft bestaat uit pure en de andere uit melkchocolade en het geheel is prachtig versierd met suikerwerk.

Vol trots vertelt de barman dat de grootste wel drie kilo weegt. Ik begrijp nu waarom de meeste dames hier niet al te slank zijn en moet er niet aan denken om zo’n ei weg te moeten werken.

Na de kerkdienst komt het hele dorp een ‘aperitivo’ drinken in de bar en wordt iedereen een ‘buona Pasqua’ gewenst met veel gezoen (ook de mannen)  en schouderkloppen. Het is gezellig druk want veel familie komt bij elkaar op bezoek dit weekend. Het hoogtepunt is de trekking van de loterij. De barman komt naar buiten met een met zilverfolie omwikkelde pot met daarin alle balletjes van een lottomachine die kennelijk ergens vandaan is getrokken. Om de beurt wijst hij een kind aan die een balletje uit de pot mag halen en ouders schuiven hun kinderen om het hardst naar voren om die eer in de familie te houden. De winnaars van de derde en tweede prijzen blijken niet aanwezig, maar de eerste prijs wordt onder luid applaus aan de winnaar overhandigd en vol trots wil hij wel even poseren voor onze fotocamera. Zijn Pasen kan niet meer stuk.

Colomba di Pasqua: paasduif

Na de wintermaanden is het weer heerlijk om hier terug te komen in de lente. Het landschap is inmiddels fris groen en er verschijnt weer een keur aan wilde bloemen in de akkers en bermen.

En vandaag is het nog Pasen ook. Voor veel Italianen is vandaag het hoogtepunt van een week vol vieringen volgens goed katholiek gebruik. Toen wij de avond van Goede Vrijdag in het dorp arriveerden waren we net op tijd om de processie gade te slaan waarbij de dorpelingen Christus - dat wil zeggen het Christusbeeld uit de kerk dat voor deze gelegenheid van het kruis is afgehaald -  symbolisch ten grave dragen door de met kaarsen verlichte straat.

Vanmorgen om 7 uur werd de wederopstanding – in letterlijke zin - al luidruchtig uitgedragen vanaf de klokkentoren. Na deze aubade hebben we een echt vakantie-Paasontbijt klaargemaakt. Gedeeltelijk zoals thuis, met een meegebracht tafelkleed en versierde eieren. Maar ook met Italiaans paasbrood, waarmee de winkels hier volstaan de weken voor Pasen. Grote dozen met broden in vele vormen en met verschillende vullingen. Italiaanse vrienden kwamen ons een Colomba (duif) brengen: een paasbrood in de vorm van een duif. Het lijkt een beetje op ons krentenbrood, alleen is deze gevuld met stukjes sinaasappelschil en bestrooid met suiker en amandelen. Heerlijk!