Sagra

In alle Umbrische steden en dorpen wordt één of zelf meerdere keren per jaar een dorpsfeest of sagra georganiseerd. Het zijn door de dorpsbewoners georganiseerde feesten die enkele dagen duren. Iedere dag wordt afgesloten met een gezamenlijke maaltijd. Vaak wordt er dan een voor het dorp of de streek bekend plaatselijk product geserveerd: wild zwijn, gans, varken, kastanjes, porcini (paddenstoelen), asperges en wat er al meer eetbaar is. De formule is simpel: sluit aan in de rij wachtenden en bestel van het menu wat je wilt eten en drinken. Met je eten zoek je een plekje aan een van de lange tafels. Het leuke is dat je nooit weet naast wie je aan tafel komt te zitten. Vaak ontmoet je zo heel aardige mensen, hoor je leuke verhalen en krijg je interessante tips. Na de maaltijd is er meestal een optreden van een lokale artiest en kan er worden gedanst. De sagra's worden aangekondigd met posters in alle omliggende dorpen en bij ons is er op dit moment elke dag wel eentje ergens in de buurt. Deze week zijn we naar de sagra in Doglio geweest, een prachtig klein burchtdorp aan de overkant van de Tiber. We kwamen naast een leuk stel uit Rome te zitten, die allebei bij IKEA werkten. Zij op de administratie en hij als kok. We kregen de tip om een keer te gaan eten in een berghut in de Martani bergen, een uurtje rijden bij ons vandaan. Meteen opgeschreven, we gaan het zeker eens uitproberen.

Città della Pieve

Tussen Orvieto en het Trasimeense meer ligt het stadje  Città della Pieve. Anders dan in andere Umbrische steden zijn de gebouwen hier niet gemaakt van grijze of gele steenblokken, maar van rode baksteen. De plaatselijke steen is namelijk te zacht om als bouwmateriaal gebruikt te worden. De weinige steen die in gebouwen gebruikt is, is dan ook erg verweerd. Al met al geeft het een bijzondere aanblik. Bovendien is het centrum groot genoeg voor enkele leuke terrassen en winkeltjes. Maar wij kwamen specifiek voor de Infiorata, die hier ieder jaar rond de langste dag van het jaar wordt gehouden. Zaterdagavond beginnen de inwoners met het leggen van mozaiëken van gekleurde steentjes, bloemblaadjes en allerlei zaden. Zo wordt één straat een zondag lang omgetoverd in een  kleurig tapijt met verschillende motieven. Iedere wijk maakt zijn eigen ontwerpen en een jury beoordeeld welke wijk er uiteindelijk gewonnen heeft.  

Città della Pieve is ook de geboorteplaats van de beroemde 15^de-eeuwse schilder Pietro Vannucci, beter bekend als Il Perugino (de man uit Perugia). In de stad zijn verschillende van zijn werken te zien, zoals een prachtig fresco van de Aanbidding van de Wijzen in het oratorium van Santa Maria dei Bianchi. Dus ook zonder bloemtapijten is dit stadje een aanrader.

Brandhout

Wandelend in de omgeving valt het op dat er de afgelopen tijd weer stukken bos zijn gekapt. Hier mag de eigenaar van de grond iedere 15 jaar het bos uitdunnen. Dat houdt in dat de bomen mogen worden gekapt, maar dat er  op regelmatige afstand bomen moeten blijven staan om erosie tegen te gaan.  Dit alles wordt gecontroleerd door de Corpo Forestale dello Stato, een soort nationale boswachters. De bomen worden ter plaatse in stukken gezaagd en opgestapeld. Het wordt als brandhout verkocht en gebruikt, de meeste huizen hier worden met houtkachels en open haarden verwarmd. Centrale verwarming bestaat hier wel, maar wordt eigenlijk alleen voor het verwarmen van water en voor het koken gebruikt. Gas is hier veel duurder dan in Nederland, dus stookt iedereen hier liever zijn eigen gekapte houtvoorraad op.  Gelukkig groeit alles hier snel en zijn de de kale plekken straks weer helemaal groen. 

Het was weer zover

De titel van dit verhaal klinkt een beetje somber, maar we hebben het al zo vaak meegemaakt in Italië dat er jonge katten of honden op straat worden achtergelaten dat we niet kunnen begrijpen dat mensen hun dieren niet laten helpen. Gisteren liepen er dus drie schattige kleine katjes bij de bar, ’s nachts achtergelaten in een doos op het plein, hongerig en wel in ruim 30 graden.  In het verleden hebben we al twee keer een katje uit Italië meegenomen naar huis, maar ondanks de aansporingen van de inwoners hier om dat vooral weer te doen, willen we niet overstag gaan. Maar niemand onderneemt enige actie, behalve het strooien van een paar broodkorsten, dus hebben we zelf kattenvoer gehaald en de hele dag de katjes verzorgd. Ze zijn verder goed te pas en slapen met volle buikjes op onze stoel en in de plantenbak.  ’s Middags horen we dat de schilder Roberto, die in het restaurant aan het werk is, wel een katje wil hebben. En als we ’s avonds op het plein komen horen we dat hij ze alle drie heeft meegenomen. Nu maar hopen dat ze een goed thuis krijgen. En op tijd worden geholpen….

(Doe-het-zelf) forel

In tegenstelling tot de enorme keuze aan doe-het-zelf bouwmarkten in Nederland, is het hier altijd een hele klus om de bouw- en tuinartikelen die we nodig hebben bij elkaar te sprokkelen. Eerste stop is altijd de Brico in Marsciano, een half uur rijden. Als daar de voorraad niet toereikend is moeten we naar de Granbrico in Spello, een klein uur rijden. We nemen dan maar meteen op ons gemak de toeristische route door het binnenland in plaats van de snelweg, zodat we onderweg nog kunnen genieten van alle bloeiende veldbloemen en rozen. Op de terugweg kwamen we langs Clitunno, een plaats die al bij de Romeinen bekend stond als een idyllische oase waar het heldere riviertje de Clitunno een aantal vijvers vormt. Je kunt er heerlijk wandelen in het park en de vijvers zijn bevolkt door eenden, ganzen en forellen. De laatste zwemmen in een afgedamde visvijver, waarnaast onder de bomen een idyllisch restaurantje ligt. Op het menu staat natuurlijk forel. Voor 8 euro, zo van de grill, heerlijk. Een relaxte stop, maar voor wie wat meer actie wil: naast het restaurant kun je zelf je forel aan de haak slaan, per kilo afrekenen en meteen in het restaurant laten klaarmaken. 

Het adres: Trattoria e pesca  Parco del Clitunno in park Fonti di Clitunno, in Campello sul Clitunno.

Tel: 0743-521052.